Kelly McGonigal jako psycholog zdrowia przez lata ostrzegała swoich pacjentów przed zgubnymi skutkami stresu. Nie ona jedna, wkoło wciąż słyszymy, że stres jest zły i zabija. Rzeczywistość okazuje się jednak o wiele bardziej złożona – stres może stać się naszym przyjacielem pod warunkiem… no właśnie, zachęcam do obejrzenia tego wykładu, wnioski są zaskakujące (i oparte na badaniach naukowych).
Tutaj podaję link do filmu na stronie TED, z polskimi napisami.
Leslie Morgan Steiner była ofiarą “szalonej miłości”, to znaczy była zakochana w człowieku, który ustawicznie się nad nią znęcał i groził jej śmiercią. Steiner opowiada mroczną historię swojego związku, prostując stereotypy, jakie wielu ludzi powtarza na temat ofiar przemocy domowej, a także wyjaśnia w jaki sposób możemy przerwać milczenie. Polecam.
Tutaj link do oryginalnego TEDa z polskimi napisami.
Popularne przekonanie (wzmacniane przez poradniki na ten temat) na temat motywacji do działania mówi, że warto powiedzieć bliskim (lub dalszym) osobom o swoich zamierzeniach. Dzięki temu będziemy bardziej zmotywowani, by dany cel osiągnąć. Na tej podstawie zostały stworzone całe serwisy internetowe służące wspieraniu się wzajemnie w wysiłkach. Podzielenie się z innymi swoimi zamiarami ma podnieść motywację i dać wsparcie.
Z drugiej strony jednak mamy czasem opór przed zdradzaniem swoich celów. Nie chcemy „zapeszać”, tłumacząc to tym, że zbyt pochopne opowiedzenie o sprawie zmniejsza prawdopodobieństwo powodzenia. To tak jak z marzeniami – nie mów, dopóki się nie ziści.
Badania pokazują, że warto trzymać język za zębami i nie zapeszać. Mówiąc o swoim celu wyobrażamy sobie pozytywną reakcję otoczenia, pochwały, dumę – właściwie już tam jesteśmy, tam, w miejscu odniesionego sukcesu. Skoro tam jesteśmy, to po co działać? Nasz mózg nie za bardzo odróżnia mówienie od rzeczywistości.
Po drugie, gdy robimy coś „dla kogoś”, a dzieląc się swoim celem z innymi w pewnym sensie czujemy się zobligowani do realizacji celu do końca, zamieniamy motywację wewnętrzną, która jest najlepszym paliwem działania, na zewnętrzną, która działa tylko na krótką metę. Dlatego, wbrew obiegowej opinii (którą z niewiedzy też zdarzało mi się propagować), następnym razem gdy zaplanujesz coś ważnego – nie mów o tym nikomu, dzięki temu będziesz mieć więcej zapału i wytrwałości w działaniu.
Susan Cain była wychowywana w domu, w którym ceniło się chwile ciszy spędzone nad książką. Lubiła przebywać z bliskimi, ale występowanie przed większą grupą ludzi było dla niej koszmarnie trudne. Dorastając przekonała się, że trudno jest być introwertykiem w kulturze, która promuje bycie towarzyskim, wygadanym i przebojowym. Już jako dorosła osoba poświęciła kilka lat na zgłębianie tematu introwersji, przeprowadziła wiele rozmów z badaczami, naukowcami, ludźmi, którzy odnieśli sukces i tymi zwyczajnymi, zmagającymi się z oczekiwaniami ekstrawertycznego świata. Czerpiąc z tych doświadczeń napisała książkę „Quiet” (również przetłumaczoną na polski: „Ciszej proszę”), którą serdecznie polecam. W 20-minutowym wystąpieniu na TEDzie opowiada o swojej historii, odkryciach i o miejscu introwertyków we współczesnym świecie. Polecam. (link do TED’a z polskimi napisami tutaj.)
Polecam też mój wcześniejszy artykuł o mitach nt. introwersji.
Trafiłam jakiś czas temu na wspaniałego TEDa, który bardzo mnie pozytywnie poruszył. Brene Brown w swojej zabawnej prezentacji opowiada o badaniach nad wstydem, byciem bezbronnym w otwieraniu się przed innymi oraz o swych osobistych doświadczeniach.
Continue Reading
